Ε ! μην τα θελουμε ολα δικα μας

Εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους είχαν καταγγείλει 20 μόλις μέρες πριν το δυστύχημα την έλλειψη ασφάλειας στη λειτουργία και κυκλοφορία των τραίνων αναφέροντας χαρακτηριστικά «Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις». 

Ακολούθησαν κι άλλες καταγγελίες όπως για παράδειγμα αυτή του προερχόμενου από τον χώρο των σιδηροδρομικών υπαλλήλων γραμματέα της ΓΣΕΕ Νίκου Κιουτσούκη ο οποίος αφού περιέγραψε τα σιδηροδρομικά έργα στην Ελλάδα ως ένα διαχρονικό έγκλημα – βαριές κουβέντες όντως από έναν ειδικό σ αυτόν τον τομέα – τόνισε ότι η χώρα προσπαθεί από το 1995 να εκσυγχρονίσει μια σιδηροδρομική γραμμή υψηλών ταχυτήτων (200 χλμ/ώρα) με τα έργα να μην έχουν ολοκληρωθεί ακόμη και τα κανάλια να μη διαδίδουν τις πληροφορίες αυτές στη σωστή τους διάσταση γιατί όπως είπαν δεν γνώριζαν.

Είναι γεγονός ότι μια οργανωμένη εργασιακή ομάδα μπορεί να αντιδράσει δυναμικά απέναντι στην κυβερνητική αναλγησία και εγκληματική αδιαφορία των υπευθύνων υπερασπιζόμενη τα συμφέροντά της αλλά και αυτά όλων των πολιτών που γίνονται οι τελικοί αποδέκτες στο σύνολό τους κάθε επαγγελματικής  δραστηριότητας. Χαρακτηριστικές είναι μεταξύ άλλων οι επιδιώξεις των υπαλλήλων του Μετρό όπως αποτυπώνεται στην ανακοίνωσή τους για την προκήρυξη απεργίας στις 28/3 « να αναδείξουμε τις συνέπειες των πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων, των αντεργατικών νόμων για το ασφαλιστικό, για τις συμβάσεις εργασίας, για τη φτώχεια και ανεργία που απειλεί πλέον όλο τον πλανήτη». Για το λόγο αυτό και επιδιώκοντας να περιορίσει και να απομονώσει όσο το δυνατόν περισσότερο κάθε μορφή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων, η κυβέρνηση των «αρίστων» με το «επιτελικό κράτος της» ξεκίνησε σχεδόν από την αρχή της ανάληψης των καθηκόντων της να ανακοινώνει νομοσχέδια για περιορισμούς στις διαδηλώσεις, απεργίες, κινητοποιήσεις κ.α. εξαπολύοντας  παράλληλα διάφορα ψέματα και προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια σε όποιον κλάδο έμπαινε στο στόχαστρό της. 

Οι κόντρες αυτές βέβαια δεν είναι πρωτοφανείς για τα ελληνικά χρονικά αφού είχαμε ζήσει παρόμοια περιστατικά με την μεγάλη πολυήμερη απεργία του Μετρό της Αθήνας το Γενάρη του 2013  με την τότε κυβέρνηση να αποφασίζει να επιστρατεύσει τους απεργούς χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ανάμεσά μας θα θυμούνται ασφαλώς και τη μεγάλης διαρκείας απεργία των λεωφορείων το 1992-1993 με σκοπό να ανατρέψει την ιδιωτικοποίησή τους με Πρωθυπουργό τότε τον πατέρα του σημερινού. Τα αιτήματα των εργαζομένων στο σιδηρόδρομο είναι σε γενικές γραμμές και σταθερά τα ίδια όπως τεράστιες ελλείψεις στον αριθμό των υπαλλήλων, στη συντήρηση, σε αναλώσιμα και σε ό,τι άλλο χρειάζεται για την ομαλή λειτουργία των συρμών και τα ίδια παραμένουν μέχρι και σήμερα όπως μάθαμε από την ανακοίνωση του ΣΕΛΜΑ (Σωματείο Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνών) για την 24ωρη απεργία της Τρίτης 28/3 που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Η ανακοίνωση έκανε λόγο για έλλειψη εξειδικευμένου Σιδηροδρομικού Προσωπικού, για ανεπάρκεια νέων συρμών και ανταλλακτικών των τραίνων και των υποδομών του δικτύου, για μη τήρηση των συμφωνηθέντων και για επικαιροποίηση και αναθεώρηση διαδικασιών για εργασίες στους συρμούς και στο δίκτυο των γραμμών. 

Είναι αξιοσημείωτο ότι σε υστερόγραφό του ο ΣΕΛΜΑ προκαλεί τους υπεύθυνους της Κυβέρνησης να απαντήσουν αν τα αιτήματά τους είναι καθόλα νόμιμα και δίκαια ή αν, όπως ακριβώς αναφέρει, «θα μας θεωρήσουν αδίκους και παράνομους που διεκδικούμε την εξασφάλιση του επιβατικού κοινού μέσω της απεργίας μας». Το φως της δημοσιότητας είδαν επίσης προβλήματα και παραλείψεις στην κυκλοφορία των συρμών του ΗΣΑΠ στελέχη του οποίου υποστήριξαν σε επιστολή τους πως «δεν τηρούνται δύο βασικές προϋποθέσεις προκειμένου να λειτουργεί αποτελεσματικά το νέο σύστημα ασφάλειας των τραίνων» ένα σύστημα εγκατεστημένο αρχικά το 2004 το οποίο αναβαθμίζεται 19 χρόνια αργότερα αφήνοντας πάλι ελλείψεις. Μπορεί οι απεργίες τελικά να μην πραγματοποιήθηκαν το επιβατικό κοινό πάντως, ένα κοινό 1,5 εκατομμυρίου επιβατών καθημερινά,  ταλαιπωρήθηκε μη γνωρίζοντας παρά μόνο πολύ αργά ότι όλες οι απεργίες είχαν ανασταλεί και οι συρμοί θα λειτουργούσαν κανονικά.

Τα πράγματα δείχνουν πλέον ξεκάθαρα ότι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία, με όποιο προσωπείο κι αν έρχονται, δρουν με αποκλειστικό γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα και όχι μόνο δεν νοιάζονται για τους πολίτες που τους εξέλεξαν αλλά ενεργούν τελικά εναντίον τους εφόσον μόλις ένα μήνα  μετά το θανατικό στα Τέμπη βλέπουμε τους εργαζομένους να καταφεύγουν ξανά σε απεργιακές κινητοποιήσεις με τα ίδια διαχρονικά αιτήματα. Η Κυβέρνηση μπήκε βέβαια στη διαδικασία να νομοθετήσει τις αποζημιώσεις για τα θύματα και ορθώς έπραξε αλλά άφησε χωρίς απάντηση τόσα αιτήματα των εργαζομένων στον ΟΣΕ που χρόνια ολόκληρα τα διατυπώνουν μέσα από απεργίες και διαμαρτυρίες και ούτε έλαβε δραστικά νομοθετικά μέτρα για να κατοχυρώσει την ουσιαστική και οριστική λύση των προβλημάτων στις συγκοινωνίες με έναν Πρωθυπουργό να δηλώνει απλά ότι   «δεν ήξερε» παρά τα όσα είχαν ήδη διαδοθεί περί του αντιθέτου. Επειδή ο ασκός του Αιόλου έχει πια ανοίξει έρχονται στο φως αιτήματα και από άλλους συναφείς κλάδους των συγκοινωνιών, αναπάντητα και άλυτα επίσης, οδηγώντας μας στο συμπέρασμα ότι η Κυβερνητική Εξουσία δεν θέλει να λύσει την ουσία των προβλημάτων αφήνοντας τους Έλληνες πολίτες καθημερινά εκτεθειμένους σε χίλιους δυό κινδύνους να αναρωτιούνται από «πού θα τους έρθει» αν τελικά  καταφέρουν να επιβιώσουν.

Εχει πλέον αποδειχτεί περίτρανα ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα και σε κανένα τομέα από όλους όσους προσποιούνται ότι ασκούν Δημόσια Διοίκηση. Είμαστε μόνοι μας και είναι η ώρα να αναγνωρίσουμε τη Δύναμη και την Ισχύ που θα μας δώσει η Ενωσή μας . Η Δημόσια Διοίκηση θα ασκείται από εμάς τους ίδιους που συναποτελούμε στην ολότητά μας το Δημόσιο και θα εγγυάται με απόλυτο τρόπο την πλήρη ασφάλειά μας σε κάθε εκδήλωση της ζωής και του βίου μας. Η Ωρα είναι Τώρα 

 Σύνταξη : Αργυρώ Παναγιωτοπούλου